आमचे इतर लेख वाचण्यासाठी आणि व्हिडीओ पाहण्यासाठी क्लिक करा : फेसबुक, युट्युब
एकमेकांच्या आकंठ प्रेमात बुडालेले प्रेमीक अगदी शेवटपर्यंत एकमेकांच्या सुखदु:खात साथ देण्याची शपथ घेतात. १९९७ साली आलेला टायटॅनिक पहिला असेल तर एकमेकांच्या मिठीत आपल्या मरणाची प्रतीक्षा करणारे नायक-नायिका तुम्हालाही आठवत असतीलच. जगेन तर तुझ्यासोबत आणि मरेन तेही तुझ्यासोबत म्हणत एकमेकांच्या साथीने मरणाची वाट पाहण्याचं असं धैर्य त्यांच्यात कुठून आलं असेल?
या चित्रपटातील हा सीन काही उगाच रंगवायचा म्हणून रंगवला नव्हता. खरं तर ज्या खऱ्याखुऱ्या पती-पत्नींच्या जीवनावर हा सिनेमा बेतला होता त्यांचे प्रेमच इतके गहिरे होते. त्यांनी देखील अशाच पद्धतीने शेवटपर्यंत एकमेकांचा हात घट्ट धरून ठेवला होता.
या खऱ्याखुऱ्या जोडप्याचे नाव होते इसिडॉर आणि इडा स्ट्रॉस. ही घटना घडली तेव्हा दोघेही अनुक्रमे ६७ आणि ६३ वर्षांचे होते. दोघांचंही एकमेकांवरील प्रेम आणि त्यांची एकमेकाप्रतीचे समर्पण अगदी अनोखे होते. टायटॅनिक बुडत असताना इडाला तिच्या नवऱ्याने लाइफबोटमधून जाऊन स्वतःचे तरी प्राण वाचवावेत म्हणून कित्येकदा विनवणी केली. पण, तिने प्रत्येक वेळी नकार दिला. “अशा शेवटच्या क्षणी मी तुला सोडून जाणार नाही. आणि गेली तरी कुठे जाणार? जिथे तू जाशील मीही तिथेच येईन.” हेच तिचं उत्तर होतं.
शेवटच्या क्षणी त्यांनी एकमेकांचे हात घट्ट पकडून ठेवले होते. इतक्यात ती काळ लाट आली आणि दोघेही त्यात वाहून गेले. इसिडॉरचा मृतदेह सापडला पण इडाचा मृतदेह देखील सापडला नाही. इसिडॉरला न्यूयॉर्कच्या वूडलॉन सिमेट्रीमध्ये दफन करण्यात आले.
इसिडॉर आणि इडा दोघेही जर्मन नागरिक होते. पण काही कारणाने ते जर्मनी सोडून अमेरिकेत राहायला आले. १८७१ मध्ये त्या दोघांनी विवाह केला. त्यांना सहा आपत्ये झाली. दोघेही एकमेकांपासून एक क्षणही वेगळे राहीले नाहीत असे म्हटले तर अतिशयोक्ती ठरणार नाही. इसिडॉर कुठेही फिरायला गेला तरी, इडा त्याच्यासोबत असणारच. अगदी त्याच्या कामानिमित्ताने गेला तरी. एकमेकांना सोबत घेतल्याशिवाय त्यांनी कुठलाच प्रवास केला नाही.
४० वर्षाच्या वैवाहिक आयुष्यात त्यांनी एकमेकांना पुरेपूर वेळ दिला आणि तरीही त्यांना एकमेकांच्या सहवासाचा कधी कंटाळा आला नाही. सहा मुले झाल्यावरही त्यांच्या प्रेमाचा झरा आटला नव्हता की तो थांबला नव्हता. अगदी नवीन जोडप्यांप्रमाणेच त्यांचे प्रेम सदाबहार होते. त्यातील भावनिक बंध कधीच तुटला नाही.
१९१२ मध्ये ते असेच एकदा युरोपच्या दौऱ्यावर होते. त्यांचा दौरा संपला होता आणि ते परत अमेरिकेला परतायचा विचार करत होते. त्यांच्यासोबत त्यांचे सेवक देखील होते. इसीडॉरचा सेवक जॉन फार्दिंग आणि इडाची सहाय्यिका श्रीमती एलन बर्ड. टायटॅनिक जहाजातील सोयीसुविधा पाहून इडा खूपच खुश झाली होती. इतक्या अलिशान जहाजातील प्रवासाचा अनुभव मिळणार याचा आनंद तिच्या चेहऱ्यावरून आणि तिच्या पत्रातूनही ओसंडत होता. तिने आपल्या मुलांना लिहिलेली ही पत्रे नंतर उजेडात आली.
या जहाजावर मिळणाऱ्या सेवांचा लाभ त्यांना इतका आवडला होता की त्यांच्या प्रत्येक पत्रात त्याचा उल्लेख होता. जहाजावरील रूम, त्यातील अलिशान फर्निचर, तिथली अदबशीर सेवा अशा प्रत्येक गोष्टींचे हे जोडपे गुणगान गात होते.
१५ एप्रिल १९१२ ची ती काळ रात्र उजाडेपर्यंत तर त्यांनी या जहाजावरील प्रवासाचा मनमुराद आनंद घेतला होता. निदान त्यांच्या पत्रातून तरी ते जाणवत होते. मात्र १५ एप्रिल १९१२ रोजी जेंव्हा अटलांटीक समुद्रात टायटॅनिकने जलसमाधी घेतली तोपर्यंत प्रत्येक क्षणाचा आनंद घेणाऱ्या या मनमौजी जोडप्याला जराही भनक लागली नसेल की हा आपला शेवटचा प्रवास आहे. शेवटी नियतीचा क्रू*र खेळ कुठे कोणाच्या लक्षात येतो?
बोट बुडतेय हे लक्षात आल्यावर प्रत्येकाला वाचवण्यासाठी छोट्या लाइफबोटींचा बंदोबस्त करण्यात आला होता. या छोट्या बोटीतून आधी बोटीवरील स्त्रिया आणि लहान मुले यांना नेण्याची योजना आखली. इसीडॉर आणि इडा हे उच्चभ्रू वर्गातील असल्याने त्यांच्यासाठी खास लाइफबोट आली होती. पण, इसीडॉर म्हणाला बोटीतील सगळे पुरुष गेल्याशिवाय मी जाणार नाही. त्या लाइफबोटमधून किमान इडाने तरी जावे म्हणून त्याने खूप विनवण्या केल्या. पण, अशा काळात इडाला त्याला एकट्याला टाकून जाण्याची कल्पना करणंही शक्य नव्हतं. ती म्हणाली, मी माझ्या नवऱ्याला एकट्याला अशा परीस्थितीत सोडून कुठेही जाणार नाही. खरे तर त्यांनी फक्त स्वतःपुरता विचार केला असता तर ते दोघेही वाचण्याची शक्यता होती. पण, दोघांनीही आधी इतरांचा विचार केला.
बोटीवरील अधिकाऱ्यांनीही इडाला खूप समजावून सांगण्याचा प्रयत्न केला. पण, तिचं म्हणणं होतं, “आम्ही आजवर जसे एकत्र जगलो तसेच आता एकत्र मरू.”
शेवटच्या क्षणीही ते एकमेकांच्या हातात हात घालून उभे होते. या दृश्याला ज्यांनी ज्यांनी पाहिलं, जे या क्षणांचे साक्षीदार होते त्यांच्या मते, “त्या दोघांचा तो शेवटचा क्षण म्हणजे उत्कट प्रेम आणि भक्तीचे दर्शनच होते.” एकेकट्याने जगण्यापेक्षा एकत्र मरण्याचा हा पर्याय त्यांना जास्त भावाला. हे खरे आणि पवित्र प्रेम.
खरे प्रेम नेहमीच अजरामर राहते म्हणून तर त्या दोघांचे एकमेकांवरील प्रेम नेहमीच आठवले जाते. त्यांच्या प्रेमाचे उदाहरण दिले जाते. त्यांच्यासारख थोडं तरी प्रेम करता यावं किंवा मिळावं म्हणून लोकं झुरत राहतात. इसीडॉर आणि इडाच्या या प्रेमाला उपमा नाही हेच खरे!
आमचे इतर लेख वाचण्यासाठी आणि व्हिडीओ पाहण्यासाठी क्लिक करा : फेसबुक, युट्युब | Copyright © ThePostman.co.in | All Rights Reserved.
